έχει σβήσει το φώς του δωματίου
(προφανώς η κυρά κοιμήθηκε και βγήκε να αναλογιστεί τη μέρα του μειώνοντας το οξυγόνο)
το ξέρω ότι με βλέπει κάθε φορά κι εκείνος
αλλά δε δίνει σημασία
χάνεται βαθιά μέσα στις σκέψεις
χωρίς νοσταλγία
καμιά φορά μου χαμογελάει
(μόνο αν τον πετύχω πρωί)
καμιά φορά τα βράδια, αν δεν έχει κρύο, βγάζει κασετοφωνάκι
και σχηματίζονται νότες στα υγρά του μάτια
το ξέρω ότι θέλει να σιγοτραγουδίσει
και αυτός ο σεβασμός προς την κυρά του που είναι κουρασμένη
με σκοτώνει
ο κύριος του δεύτερου ακούει πλέον μελωδιές μέσα στο κεφάλι του
μέσα από το κεφάλι του
ανάβει άλλο ένα τσιγάρο
παρασύρει κι εμένα
στην πρώτη τζούρα με ξανακοιτάζει
μου κάνει νεύμα για την ησυχία
μα ξέραμε κι οι δυό μας πολύ καλά
ότι η φωτιά δεν θα
σβηνε με το κλείσιμο της μουσικής
του έκανα νεύμα καληνύχτας και έκλεισα το παράθυρο*
