εκείνη τελικά ήρθε απ' την πίσω πόρτα
είχε βγει το πρωί στο μπαλκόνι
μάλλον πως τα βλέμματα μας συναντήθηκαν για δευτερόλεπτα
ίσως ήταν πολύ πρωί
δεν είχα πιεί καφέ ακόμη
κι αυτή άπλωνε τα νοτισμένα ρούχα της στη σιδερένια κρεμάστρα
είχα απορροφηθεί στη σκέψη πως η άλλη πρέπει να ξεφύγει από τον εαυτό της
να τα σκοτώσει όλα εκείνα τα δαιμόνια της κοινωνίας που την κατατρώνε
έχει μείνει μισή και στεναχωριέμαι να τη βλέπω έτσι
εύχομαι μόνο να σε βρεις και να
ναι όμορφα εκεί
μέσα και έξω απ' το μυαλό σου
εγω λίγο πιο πέρα,
θα περπατήσω με μικρά και σταθερά βήματα
όλα στη ζωή μου τα έκανα πιο αργά από τους άλλους
κι όλες τις εύφορες στιγμές τις άφησα να φύγουν δύο σκέψεις παρακάτω
τον πνεύμονα της ελευθερίας θα τον χαρίσω στις λεβάντες
στην πραγματικότητα, θα έρθουν δύο σπουργίτια στο παράθυρο
θα μυρίσει λεμόνι
θα σταματήσουν όλες εκείνες οι βόμβες που είσαι
