το εγώ μου έχει γίνει ατσάλινη φούσκα
με πρερικλύει όπως ακριβώς έκαναν παλιά τα χέρια σου
να μη με ακουμπάς με χέρια λερωμένα
μάτωσαν τα αυτιά μου από τα ψέμματα
και η ακοή μου σα φύλλο ξερό έπεσε στο πάτωμα
να μη με ακουμπάς με βουρκωμένα μάτια
ούτε στις γάτες δε χαρίζω λύπηση
βγάλε τα νύχια σου απ' το δέρμα μου
ούτε τώρα δεν με έμαθες
να με ακουμπάς μόνο όταν βρέχει
να γίνουμε κι οι δυό από λάσπη
να κυλιστούμε μέσα στο βούρκο σου
να με ακουμπίσεις στην καρδιά
να γίνει μαύρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου