να μη τραβάω γραμμές
και να αποφεύφω τις τελείες
από μικρή σκεφτόμουν ποιό χαρακτηριστικό των γονιών μου
θα έμενε πάνω μου να μου θυμίζει πως τους μοιάζω
κληρονόμησα εν τέλη απο τη μάνα μου τη ρυτίδα έκφρασης προσώπου
ανάμεσα στα μάτια
δε θυμάμαι τη μητέρα μου να χαμογελάει συχνά
αλλά σίγουρα τη θυμάμαι θυμωμένη
θεώρισα πως λόγω αυτού προέκυψε η ρυτίδα
και τώρα την έχω εγώ
μου είπες πως όταν σκέφτεσαι κάποιον
φέρνεις στο μυαλό σου το χαμόγελο του
και η δική μου εικόνα δεν είχε ένα
έχω όμως τη ρυτίδα της μάνας μου
που δεν την πρόσεξες
να κρύβει θυμό και στενοχώρια
τώρα στα 24 άρχισε να γίνεται πιο έντονη
μα που και που χαμογελάω
νομίζοντας πως αν τεντώσω τους μυς του προσώπου
θα φύγει
κι όταν ξυπνάω είναι πάλι εκεί
γιατί οι ρυτίδες είναι ουλές
που μένουν για πάντα
υ.γ. η ρυτίδα έχει μεγαλύτερη υπομονή απο εσένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου