μανία

με έχει πιάσει μια μανία να ξεφυλλίζω βιβλία και περιοδικά χωρίς να τα διαβάζω
εθισμένη στη μυρωδιά τους χαιδεύω εξώφυλλα
και προσπερνάω σελίδες
με έχει πιάσει μια μανία να ακούω άλλη μουσική απ τη συνηθισμένη
να με πιάνω να κουνάω το πόδι ρυθμικά
σε κάτι τύπου Καιτούλα
και μη γελάς δεν είναι αστείο
με έχει πιάσει αυτή η μανία να ξεκινάω ταινίες χωρίς να τις τελειώνω
πατάω παύση στα πρώτα δέκα λεπτά και βρίσκω χίλια δυό άλλα πράγματα να κάνω
με έχει πιάσει αυτή η μανία να χάνομαι στον κόσμο μου
μακριά απ τον λεπτοδείκτη που  σίγουρα δεν είναι φίλος μου
με έχει πιάσει αυτή η μανία να θέλω τόσα να πώ
και να κοιτάω καρφωμένη στο κενό σα το μαλάκα
με πιάνει μανία να κοιμηθώ
και μου κρατάς τα μάτια ανοιχτά με μανταλάκια

γύρω γύρω όλοι.

πήρες αγκαλιά κάτι μπουκέτα ανθοδέσμες
να χώσεις τη μύτη σου μέσα
πάντα λίγο λυπημένη
και ποτέ σε μουντ για αγάπη

γύριζες συνέχεια γύρω από τον εαυτό σου
σε καρέκλα γραφείου 
μέχρι που έκλεισαν τα μάτια σου και δεν μπορούσες να αναπνέυσεις
μέσα σου ούρλιαζες κι είχες ήδη δώσει χιλιάδες άλλα φιλιά
κι είχες ήδη φάει όλο το μαλλί της γριάς

κανείς δεν ήξερε να φροντίζει τον εαυτό του
πόσο μάλλον εσένα
όλο μεγάλωνες μέσα σου αλλά δε σε ένοιζε
έιχες κρύψει όλα σου τα πράγματα σε ένα τοίχο με μπουκάλια

ο χρόνος σου ήταν μόνο ένα κόνσεπτ που συνεχώς αλλάζει
σκαμπανεβάσματα χωρίς κανένα λόγο
σα τον καιρό
μα πόσος καιρός έχει περάσει;
πόσες εικόνες να κοιτάξεις στην ησυχία;

πότε θα ανοίξεις τα μπουκάλια;

λαβ στόρυ.

έχεις δίκιο το ξέχεσα
που πήγε το λαβ στόρυ με το μπλόγκ μου
θέλω πίσω όλα όσα σκέφτηκα να γράψω και τα ξέχασα
κι όσο μ'αφήνει τόσο απομακρύνομαι
άλλωστε ποιός το ξέρει αυτό καλύτερα από μένα
ποιός γνωρίζει τι θα πεί
παίρνω απόσταση απ΄τα πράγματα
δεν έχεις ιδέα πόσο υποτονικά είναι τα μάτια μου
τώρα που θα πρεπε να ζώ να δώ για να μαθαίνω
υποτονικά παιδιά που δε θα μάθουμε ποτέ να ορίζουμε τη θέση μας  στο χρόνο
σ'αυτό το χρόνο των άλλων 
θυμόμαστε να γράφουμε μια στο τόσο
όσο και να με γεμίζει με κρατάει μακριά
όπως λέμε για παράδειγμα το σπίτι μου είναι μακριά από εδώ
όπως είπα το γράψιμο είμαι εγώ
και δεν είμαι παράδειγμα
γιατί όταν πήγαμε στο γαλαξία
ο διάβολος ρούφηξε όλο το διάφανο νερό από μέσα μου
και από τότε στάζω
χάλασα σα κεραία τηλεόρασης
κάνω παράσιτα και ενοχλώ σε κοντινή εμβέλεια τον κόσμο