γύρω γύρω όλοι.

πήρες αγκαλιά κάτι μπουκέτα ανθοδέσμες
να χώσεις τη μύτη σου μέσα
πάντα λίγο λυπημένη
και ποτέ σε μουντ για αγάπη

γύριζες συνέχεια γύρω από τον εαυτό σου
σε καρέκλα γραφείου 
μέχρι που έκλεισαν τα μάτια σου και δεν μπορούσες να αναπνέυσεις
μέσα σου ούρλιαζες κι είχες ήδη δώσει χιλιάδες άλλα φιλιά
κι είχες ήδη φάει όλο το μαλλί της γριάς

κανείς δεν ήξερε να φροντίζει τον εαυτό του
πόσο μάλλον εσένα
όλο μεγάλωνες μέσα σου αλλά δε σε ένοιζε
έιχες κρύψει όλα σου τα πράγματα σε ένα τοίχο με μπουκάλια

ο χρόνος σου ήταν μόνο ένα κόνσεπτ που συνεχώς αλλάζει
σκαμπανεβάσματα χωρίς κανένα λόγο
σα τον καιρό
μα πόσος καιρός έχει περάσει;
πόσες εικόνες να κοιτάξεις στην ησυχία;

πότε θα ανοίξεις τα μπουκάλια;