bored game.

ένα κυνηγητό
μπροστά εσύ πίσω εγώ
και εναλλάξ
σα πιόνια σε επιτραπέζιο
και η νίκη βασισμένη στο γαμημένο ζάρι
εγώ διάλεξα για πιόνι μου τη γάτα
και εσύ τυχαία πήρες το λαγό
να κρύβεσαι στα λαγούμια
ή να ξεγλιστράς απο την πονηριά μου
και το παιχνίδι ήταν δίκαιο
μέχρι να πέσω στο κουτάκι που σε γυρίζει 2 βήματα πίσω
να ρίχνω συνέχεια άσσο
και να χάνω τη σειρά μου
και στη ζωή και στο παιχνίδι
ύστερα σταμάτησα να ελπίζω σε μια νίκη
δεν είναι δα και σκάκι σκέφτηκα
μπορώ να χάσω
άλλωστε ο λαγός είναι πιο γρήγορος από μια γάτα
τώρα σε άφησα να τρέχεις
να τρέχεις πιο γρήγορα από εμένα αυτή τη φορά
πιο γρήγορα
για μένα

είτε με είτε χωρίς τη μουσική πλέον σπάνε οι τοίχοι
βουίζουν τα αυτιά μου
και τηγανίζω αυγά μάτια έστω να με κοιτάει κάτι
σκέφτομαι να πώ οτιδήποτε κουβαλάω στο κεφάλι μου
αλλά τα βάζα σας είναι πιο άδεια κι απ το κενό
η σιωπή βαρέθηκε και θέλει να φύγει
κι εγώ κουράστηκα να κυνηγάω τα φαντάσματα

παγωτό κεράσι.

έχω μια θηλιά στο λαιμό μου κρεμασμένη που προσπαθεί να ξεχάσει
έχω μια φίλη που τρελένεται για παγωτό κεράσι
έχει χίλια προβλήματα στο μυαλό της που θέλει να τα διαγράψει

ψάχνει το κουμπί κι όταν το πατήσει θα πετάξει
μάλλον σε μέρη μακρινά μέσα σε άγρια δάση
παίζει κρυφτό ξανά και ξανά
μα κάτι κάπου κάπως έχει αλλάξει
κι εγώ κι αυτή το παρακάνουμε με τα λάθη

έχουμε βαρεθεί τις νύχτες πάνω  στο ίδιο κρεβάτι
υπάρχει ασφάλεια μα κι από ανασφάλεια είμαστε γεμάτοι

θυμάσε πλέον τι θα πεί αγαπη ?

αν ναι σπρώξε μας ξανά στο μονοπάτι.

το τετράγωνο πληντύριο.

όλα γύρω μας τόσα εύθραυστα
κρέμονται απο λεπτές κόκκινες κλωστές
πόσες φορές να κατέβω πια σαυτή τη στάση
δεν αντέχω να περιμένω το επόμενο
ούτε θέλω να κάνω τσιγάρο γιατί είναι το πρώτο
και με καταστρέφει
θα πετάξω το μυαλό μου στο πλυντήριο
κάπως καλύτερα μετά το μίξερ
μέσα σαυτό το τετράγωνο πληντύριο
πατάς να ξεκινήσει το πρόγραμμα
και καταλήγεις με περισσότερα άπλυτα
να αναρωτιέσαι πως έγινε
και πάλι τα καράβια σου να πέφτουν έξω

στην αθήνα.

μέρα πρώτη


έφτασα με τραίνο πάνω κάτω φορτωμένη
πήρα τον αέρα της αθήνας
με περίμενε εκεί
είχε ήδη στρίψει τσιγάρο και για τους δυό μας
σούπερ μάρκετ για προμήθιες και ζωγράφου για μαγειρική
εκείνος έδινε εντολές κι εγώ εκτελούσα
μεγάλη χαρά να έχεις αδερφό μάγειρα
βγήκα στο μπαλκόνι που ήταν το κουζινάκι
κάποιος εκεί κοντά προσπαθούσε να παίξει τρομπέτα
τα είχε  κατφέρει αρκετά καλά
κι αφού ολοκλήρωσα τη μαγειρική με επιτυχία
φάγαμε του σκασμού
κάναμε τσιγάρο
ήπιαμε μπύρα
κι εκείνος όπως πολύ καλά γνωρίζει να κάνει
γέμισε το δωμάτιο με ηλεκτρονική μουσική

μανία

με έχει πιάσει μια μανία να ξεφυλλίζω βιβλία και περιοδικά χωρίς να τα διαβάζω
εθισμένη στη μυρωδιά τους χαιδεύω εξώφυλλα
και προσπερνάω σελίδες
με έχει πιάσει μια μανία να ακούω άλλη μουσική απ τη συνηθισμένη
να με πιάνω να κουνάω το πόδι ρυθμικά
σε κάτι τύπου Καιτούλα
και μη γελάς δεν είναι αστείο
με έχει πιάσει αυτή η μανία να ξεκινάω ταινίες χωρίς να τις τελειώνω
πατάω παύση στα πρώτα δέκα λεπτά και βρίσκω χίλια δυό άλλα πράγματα να κάνω
με έχει πιάσει αυτή η μανία να χάνομαι στον κόσμο μου
μακριά απ τον λεπτοδείκτη που  σίγουρα δεν είναι φίλος μου
με έχει πιάσει αυτή η μανία να θέλω τόσα να πώ
και να κοιτάω καρφωμένη στο κενό σα το μαλάκα
με πιάνει μανία να κοιμηθώ
και μου κρατάς τα μάτια ανοιχτά με μανταλάκια

γύρω γύρω όλοι.

πήρες αγκαλιά κάτι μπουκέτα ανθοδέσμες
να χώσεις τη μύτη σου μέσα
πάντα λίγο λυπημένη
και ποτέ σε μουντ για αγάπη

γύριζες συνέχεια γύρω από τον εαυτό σου
σε καρέκλα γραφείου 
μέχρι που έκλεισαν τα μάτια σου και δεν μπορούσες να αναπνέυσεις
μέσα σου ούρλιαζες κι είχες ήδη δώσει χιλιάδες άλλα φιλιά
κι είχες ήδη φάει όλο το μαλλί της γριάς

κανείς δεν ήξερε να φροντίζει τον εαυτό του
πόσο μάλλον εσένα
όλο μεγάλωνες μέσα σου αλλά δε σε ένοιζε
έιχες κρύψει όλα σου τα πράγματα σε ένα τοίχο με μπουκάλια

ο χρόνος σου ήταν μόνο ένα κόνσεπτ που συνεχώς αλλάζει
σκαμπανεβάσματα χωρίς κανένα λόγο
σα τον καιρό
μα πόσος καιρός έχει περάσει;
πόσες εικόνες να κοιτάξεις στην ησυχία;

πότε θα ανοίξεις τα μπουκάλια;

λαβ στόρυ.

έχεις δίκιο το ξέχεσα
που πήγε το λαβ στόρυ με το μπλόγκ μου
θέλω πίσω όλα όσα σκέφτηκα να γράψω και τα ξέχασα
κι όσο μ'αφήνει τόσο απομακρύνομαι
άλλωστε ποιός το ξέρει αυτό καλύτερα από μένα
ποιός γνωρίζει τι θα πεί
παίρνω απόσταση απ΄τα πράγματα
δεν έχεις ιδέα πόσο υποτονικά είναι τα μάτια μου
τώρα που θα πρεπε να ζώ να δώ για να μαθαίνω
υποτονικά παιδιά που δε θα μάθουμε ποτέ να ορίζουμε τη θέση μας  στο χρόνο
σ'αυτό το χρόνο των άλλων 
θυμόμαστε να γράφουμε μια στο τόσο
όσο και να με γεμίζει με κρατάει μακριά
όπως λέμε για παράδειγμα το σπίτι μου είναι μακριά από εδώ
όπως είπα το γράψιμο είμαι εγώ
και δεν είμαι παράδειγμα
γιατί όταν πήγαμε στο γαλαξία
ο διάβολος ρούφηξε όλο το διάφανο νερό από μέσα μου
και από τότε στάζω
χάλασα σα κεραία τηλεόρασης
κάνω παράσιτα και ενοχλώ σε κοντινή εμβέλεια τον κόσμο

τότε.

της είπε καλημέρα με ένα κουτάκι τσίχλες στο χέρι για να της προσφέρει
καλή κίνηση για να πιάσεις κουβέντα πρωί πρωί 
την έψαχνε από δω κι από κει
και τελικά την έριξε κάνοντας χειρόφρενα με ένα αγροτικό μάζντα
τσούπ φούσκα η κοιλιά χωρίς να το καταλάβει
ανέβαινε κι αυτή το γολγοθά
αλλά δεν ήξερα πως στα χαλίκια δε πατάμε φρένο

άλλο ένα.

το πρώτο καλοκαίρι φέτος που δεν είχε ιδιαίτερη πλάκα
σα σφολιάτα φρέσκη που σαρέσει αλλά η μισή πέφτει κάτω
κι ας το περίμενα αλλιώς
κι ας ήταν το 17 το καλό
αν εξαιρέσεις μερικές μέρες που τις μοιράστηκα με κοινοποίηση
και άλλες τόσες που δεν ..
σύνολο 2 βδομάδες δηλαδή σε περίπτωση που δεν καταλάβατε
η γή φέτος χωρίστηκε στα 2 για μένα και τα  κορίτσια
να προτοτυπίσουμε κοιτάζοντας άλλους ορίζοντες
και να λέμε τα νέα μας αραιά και που
όλο με μια βαλίτσα στο χέρι
χωρίς να πηγαίνουμε κάπου

φρόντισα τουλάχιστον να μάθω από ποιό μέλος της οικογενείας με το αρχικό "φ"
στο επίθετο κληρονόμισα τον εγωισμό
σα να λέμε κάθε μέρα γυναικεία περίοδο
σα να λέμε αντεροβγάλτης για τους φίλους για τους πρώην και τους νυν
ακόμη και για τους κοινούς γνωστούς
με μια σύντομη αποτίμηση του τι έγινε
θα έλεγα ΤΊΠΟΤΑ
ή αλλίως 0 βήματα μπροστά 2017 βήματα πίσω
βράζουμε για τη θάλασσα και παρακαλάμε να μη φύγει ο ήλιος
κι εγώ σαυτούς ανήκω με περιφάνεια φυσικά
κι ας μη καταλήγω πουθενά 
αφού μου αρέσει να καίγομαι

ά.

Σε έναν άλλο τόπο
με κάποιο άλλο τρόπο
η γεύση σου θα ήταν δέκα χιλιάδες φορές καλύτερη στο στόμα μου
Τα μάτια σου δε θα κλειναν συχνά και η ανάσα σου θα μύριζε ροδάκινο
Θα χες τραβήξει τις γραμμές σου πάνω μου
όλες ευθείες
καμιά τους παράλληλη
αριθμημένες και σε τάξη όπως μ'αρέσει
κι όταν πατούσες το 4 θα πέφταμε στο κρεβάτι που είναι το αγαπημένο μου
να κοιτάμε το ταβάνι κι ας μην έχει αστέρια
με το 9 θα πηγαίναμε στη θάλασσα να σου δειχνα πόσο λατρεύω το νερό να πέφτει πάνω σου
και με το 2 δε θα μιλούσα
για να μπορέσω να σ'ακουω

.

 

μάνα
ήμουν ο πιό μικρός από όλους τελικά
όσα μου χες πεί να μην κάνω τα έκανα
κοιτούσα ψηλά και τώρα έπεσα
έδεσα το σχοινί και το έσφιξα
ότι κρατούσα στα χέρια μου το πέταξα
ποτέ δεν έπραξα όσα σου έταξα
απο τον φόβο μου ποτέ δεν χαμογέλασα

γιατί ήμουν ο πιό μικρός από όλους τελικά
ότι ήθελα να γράψω μέσα μου το έπνιγα
δεν είχα το δικαίωμα
ξέροντας πως ότι και να πω κάποια στιγμή στο μέλλον θα το έκρινα
περάσαμε όλη μας τη ζωή γεμάτη ψέματα

τώρα μεγάλωσα μαμά
κι ακόμη δεν κοιτάω κανέναν τους κατάματα
γιατί τα μάτια μου είναι εύθραυστα
κι άν τους κοιτάξω τελικά
εσωτερικά γεμίζω αίματα

το μάτι

η αγαπημένη σου στιγμή της ημέρας

αυτή που πέφτεις στο κρεβάτι για τον βαθύ τον ύπνο
και ποτέ δεν ξεκουράζεσαι αρκετά
γιατί σου αρέσει να ονειρέυεσαι
και τα όνειρα σου σε κρατάνε ξύπνια
θέλοντας και μη
και βλέπεις συνέχεια ένα μόνο μάτι
να μπαίνει μέσα σε άλλο
και σε άλλο και σε άλλο
και  δεν σταματάει μέχρι να ξημερώσει

χρόνια αυπνία και για χρόνια φίλος σου το μάτι
που γυρίζει συνέχεια μέσα στον εαυτό του και γύρω από αυτόν
και είναι μόνο ένα
ορθάνοιχτο σα γκαραζόπορτα
χωρίς να ανοιγοκλείνει
και δε τρομάζεις πιά
που δεν βλέπεις όνειρα

γλιτώνεις απ' τους εφιάλτες των παιδικών σου χρόνων
και ζωντανεύει μόνο το μάτι
αυτό το μάτι που τα βλέπει και τα ξέρει όλα
και για μένα και για εσένα 

γλειφιτζούρι

η ζωή δεν έχει ιδέα
και καλό θα ήταν να μη την εμπιστεύεσαι

εκδοχή 1

προτιμώ να σου κλέψω το γλειφιτζούρι από το στόμα
για να γευτώ  μισή χαρά

θα σου χαμογελάσω κι ύστερα θα στο δώσω πίσω
δαγκωμένο
θα το πετάξεις στα σκουπίδια
είμαι σίγουρη

και ποτέ σου δε θα μάθεις
ότι ήθελα απλά
να έχουμε την ίδια γεύση στο στόμα

αλίκη, αγάπη μου, δεν είμαστε εκεί

θα ήθελα να καθίσω σε μία κούνια
σαν αυτές στην παιδική χαρά
θα φορούσα ροζ φορεματάκι γιατί θα ήμουν πάλι 4
και θα χα βάλει τα τακούνια της μαμάς μου
για να καθίσω σταυροπόδι κουνώντας επικριτικά το πόδι μου

μπροστά μου θα είχα μια οθόνη
και θα'παιζε η ζωή μου λεπτό προς λεπτό
θα ήταν η πρώτη φορά που δεν θα βαριόμουν για ταινία
που κρατάει πάνω απο δύο ώρες
και δε θα έτρωγα ούτε μισό πατατάκι

κι όσο περνούσαν τα λεπτά θα εκφραζόμουν αναλόγως
θα γελόυσα θα έκλαιγα θα ήμουν αδιάφορη
ή και συγκλονισμένη

ο λαγός απο τη χώρα των θαυμάτων θα πατούσε παύση
και θα σχολίαζε ψιθυριστά στο αυτί μου
και ο γάτος θα γελούσε σατανικά μέχρι το τέλος

μπάλα

δυο ζευγαρια πατουσες κρεμμονται απο ενα φεγγαρι που πεφτει
κι ειναι μοιραιο να μη βαζεις τονους στις λεξεις
οσο μοιραιο ειναι να μη βγαζεις τις καλτσες στο σεξ
ξαπλωνουμε αφηνοντας τα ματια ανοιχτα και γινομαστε μπαλα
δυο κουβαρια
δυο μαξιλαρια
μπαλα
οπως τοτε στη γειτονια
που επαιζες με τη φανταστικη σου φιλη
οπως παιζεις σκακι με τον εαυτο σου και χανεις
δυο αναπνοες ακομη
και μια ελπιδα

καμια μπαλα

the beat

εγω τα τσιγαρα δεν τα καπνιζω
τα πινω
ειμαι ολη μερα μεσα στο αγχος δε το κρυβω
μην ερχεσαι δε σε θελω για λιγο
φτιαχνω το παζλ και δε σε βρισκω
εισαι το τελευταιο κομματι που εχασα μικρη
παιζοντας στον κηπο
ειμαι το πιονι μες τα χερια σου
παρε το ρισκο.

εγώ απλά κοιτάζω

δύο κλαδιά αμυγδαλιάς πεθαίνουν
σε ένα μισογεμάτο ποτήρι νερού δίπλα μου
και εγώ απλά κοιτάζω
γυρίζει με ταχύτητα φωτός ο λεπτοδείκτης
και εγώ απλά κοιτάζω
επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά η ζωή
και εγώ απλά κοιτάζω
μου μιλάς με δυνατή φωνή
γεμάτη με θέλω σβησμένα
και εγώ απλά κοιτάζω
κλαίω συνέχεια
και απλά κοιτάζω

όχι όλα καλά
αλλά δε πειράζει
ζωή είναι
τη συνηθίσαμε

όλα όσα πρέπει να πώ

 πόσο θα θελα να έχω δει τα χειμωνιάτικα σου ρούχα
έφυγες  καλοκαίρι
κι έιχες άλατι πάνω στο σώμα

 άφησες πίσω κρύο αέρα
κι ας έβραζε το πεζοδρόμιο από τη ζέστη
κι ας είχαν δροσιά τα μάτια μας από τα δάκρυα

 έφυγες καλοκαίρι
και δεν ήθελες να φύγεις γιατί σ'αρέσει η ζέστη εδώ

 δεν σε βλέπω ούτε στον ύπνο μου πιά
τα λευκά αιμοσφαίρια σε θεωρούν πληγή  μου

 έλα ξανά το καλοκαίρι
να πάμε στο νησί για σχοινάκι οι δυό μας όπως φανταζόσουν
κι ύστερα γίνε γοργόνα
και φύγε από τη θάλασσα...

wrinkles are scars.

γράφω ηλεκτρονικά πλέον για να μην κάνω μουτζούρες
να μη τραβάω γραμμές
και να αποφεύφω τις τελείες

από μικρή σκεφτόμουν ποιό χαρακτηριστικό των γονιών μου
θα έμενε πάνω μου να μου θυμίζει πως τους μοιάζω
κληρονόμησα εν τέλη απο τη μάνα μου τη ρυτίδα έκφρασης προσώπου
ανάμεσα στα μάτια
δε θυμάμαι τη μητέρα μου να χαμογελάει συχνά
αλλά σίγουρα τη θυμάμαι θυμωμένη
θεώρισα πως λόγω αυτού προέκυψε η ρυτίδα
και τώρα την έχω εγώ

μου είπες πως όταν σκέφτεσαι κάποιον
φέρνεις στο μυαλό σου το χαμόγελο του
και η δική μου εικόνα δεν είχε ένα
έχω όμως τη ρυτίδα της μάνας μου
που δεν την πρόσεξες

να κρύβει θυμό και στενοχώρια
τώρα στα 24 άρχισε να γίνεται πιο έντονη
μα που και που χαμογελάω
νομίζοντας πως αν τεντώσω τους μυς του προσώπου
θα φύγει
κι όταν ξυπνάω είναι πάλι εκεί
γιατί οι ρυτίδες είναι ουλές
που μένουν για πάντα

υ.γ.  η ρυτίδα έχει μεγαλύτερη υπομονή απο εσένα

θέλουμε να ξέρουμε αν είσαι μαύρος
τι κάνεις τα βράδια στα κρεβάτια που κοιμάσαι
αν περιφανεύεσαι για τη χώρα ή τη θρησκέια σου
πόσα παραπάνω κιλά κουβαλάει το πεταμένο σώμα σου
και αν εισαι διατεθειμένος να πουληθείς για τα λεφτά

δε μας ενδιαφέρει   αν είσαι άνθρωπος

κατάλαβες καριόλη ;

ο κύριος μοναΧικός

κοιτάζω έξω απο το παράθυρο και βλέπω τον κύριο του δεύτερου να καπνίζει σκεπτικός στο μπαλκόνι
έχει σβήσει το φώς του δωματίου
(προφανώς η κυρά κοιμήθηκε και βγήκε να αναλογιστεί τη μέρα του μειώνοντας το οξυγόνο)

το ξέρω ότι με βλέπει κάθε φορά κι εκείνος
αλλά δε δίνει σημασία
χάνεται βαθιά μέσα στις σκέψεις
χωρίς νοσταλγία

καμιά φορά μου χαμογελάει
(μόνο αν τον πετύχω πρωί)
καμιά φορά τα βράδια, αν δεν έχει κρύο, βγάζει κασετοφωνάκι
και σχηματίζονται νότες στα υγρά του μάτια

το ξέρω ότι θέλει να σιγοτραγουδίσει
και αυτός ο σεβασμός προς την κυρά του που είναι κουρασμένη
με σκοτώνει

ο κύριος του δεύτερου ακούει πλέον μελωδιές μέσα στο κεφάλι του
μέσα από το κεφάλι του
ανάβει άλλο ένα τσιγάρο
παρασύρει κι εμένα 

στην πρώτη τζούρα με ξανακοιτάζει
μου κάνει νεύμα για την ησυχία
μα ξέραμε κι οι δυό μας πολύ καλά
ότι η φωτιά δεν θα
σβηνε με το κλείσιμο της μουσικής

του έκανα νεύμα καληνύχτας και έκλεισα το παράθυρο*